Николай Кощиенко
Кощиенко Николая Антонович (27 июль 1897 ел — 5 февраль 1968 ел) — совет хәрби эшлеклесе, генерал-майор (1946 ел).
| Николай Кощиенко | |
|---|---|
| Туган | 27 июль 1897 Пушкарёвка[d], Сумская волость[d], Сумский уезд[d], Харьков губернасы, Россия империясе |
| Үлгән | 5 февраль 1968 (70 яшь) Мәскәү, СССР |
| Катнашкан сугышлар/алышлар | Беренче бөтендөнья сугышы, Русия ватандашлар сугышы, Алман-совет сугышы һәм Совет-япон сугышы[d] |
| Хәрби дәрәҗә | генерал-майор[d] |
Биографиясе үзгәртү
Николая Антонович Кощиенко 1897 елның 27 июлендә Сумы өлкәсенең Сумы районы Пушкаревка авылында туган.
Сумы шәһәрендә «Маргулис» остаханәсендә өйрәнчек була.
1916 елның маенда Рус Император армиясенә чакырыла һәм Семеновск лейб-гвардия полкына җибәрелә. Аның составында шул ук елның августында Көньяк-Көнбатыш фронтының хәрби хәрәкәтләрендә катнаша. 1917 елның июлендә Тарнополь районында яралана һәм савыгып чыкканнан соң өяз хәрби начальнигы ярдәмчесе вазифасына билгеләнә. 1918 елның февралендә демобилизацияләнгәннән соң остаханәгә кайта.
1919 елның гыйнварында РККА сафына алына һәм Сумыга дислокацияләнгән Махсус бригада штабына кызылармеец итеп җибәрелә, ә февральдә — 4-нче Киев пехота команда курсларына юнәлтелә, аны тәмамлаганнан соң, майдан 51-нче җәяүле полкы (13-нче армия) составында рота инструкторы, рота һәм батальон командиры сыйфатында хезмәт итә, Запорожье һәм Екатеринослав районнарында хәрби хәрәкәтләрдә катнаша. Сентябрьдә Черкассы районында чигенү вакытында әсирлеккә эләгә һәм Лубныга җибәрелә, аннары Киевка эшче командага күчерелә. Ноябрдә кача, ә калага Кызыл армия частьлары кергәннән соң, Киев хәрби округының Эшче-крестьян инспекциясе инструкторы итеп билгеләнә, аннары 13-нче армиянең политкомиссар сыйфатында була.
1920 елның мартыннан Киев Комнак полкы коменданты сыйфатында хезмәт итә, ә 1921 елның гыйнварыннан — батальон командиры сыйфатында. Шул ук елның июнендә полк таркатылганнан соң, ВЧК-га күчерелә һәм ВЧК гаскәрләренең 26 нчы бригадасы составындагы махсус батальон командиры һәм комиссары итеп билгеләнә, августа — 102-нче батальон командиры, ә ноябрьдә — 113-нче махсус батальон командиры була.
1940 елның гыйнварында НКВД кадр итеп кертелә һәм ССРБ НКВД-сының Төрмә идәрәлегенең хезмәт һәм хәрби әзерлек бүлекчәсе начальнигы итеп билгеләнә.
1942 елның сентябреннән НКО карамагына тапшырыла һәм 142-се аерым диңгезе укчылар бригадасы командиры (Мәскәү хәрби округы) итеп билгеләнә. Бригада шул ук елның декабрендә 67-нче армия (Ленинград фронты) составына кертелә һәм тиздән «Искра» операциясе барышында катнаша. 1943 елның 27 гыйнварында яралана, савыкканнан соң 18 мартта бригадага кире кайта. Апрельда Кощиенко Ленинградта оештырылган 98-нче укчылар дивизиясе командиры урынбасары итеп билгеләнә, майда дивизия Приморье оператив группасы составына кертелә, аннары Ораниенбаум плацдармына хәрби хәрәкәтләр алып бара.
26 июльдән 114-нче укчылар дивизиясе командиры вазифасына билгеләнә. Свирский-Петрозаводски операциясендә катнашканнан соң дивизия Кола ярымутравына күчерелә, анда тиздән Петсамо-Киркенес операциясендә катнаша, аның барышында Титовка елгасын аша чыкканнан соң Луостар аэродромын азат итә, Петсамо каласын азат итүгә булыша, шулай ук беренче булып Норвегия территориясенә чыга.
ССРБ Югары Советы Президиумының 1944 елның 31 октябрендәге Указы белән Н. А. Кощиенко җитәкчелегендәге 114-нче укчылар дивизиясе Кызыл Байрак ордены белән бүләкләнә.
Актив хәрби хәрәкәтләр төгәлләнгәндә дивизия Киркенес шәһәре районында оборонада тора.
Сугыш төгәлләнгәннән соң элеккеге дкала.
Генерал-майор Николая Антонович Кощиенко 1951 елда запаска чыгарыла. 1968 елның 5 февралендә Мәскәүдә вафат була.
Бүләкләре үзгәртү
- Ленин ордены (30.04.1945);
- Өч Кызыл Байрак ордены (26.05.1943, 23.07.1944, 03.11.1944);
- 2-нче дәрәҗә Кутузов ордены (02.11.1944);
- «Иминлек хезмәтенең почетлы хезмәткәре» билгесе.
Әдәбият үзгәртү
- Коллектив авторов. Великая Отечественная: Комдивы. Военный биографический словарь. Командиры стрелковых, горнострелковых дивизий, крымских, полярных, петрозаводских дивизий, дивизий ребольского направления, истребительных дивизий. (Ибянский — Печененко). — М.: Кучково поле, 2015. — Т. 4. — С. 400—402. — 330 экз. — ISBN 978-5-9950-0602-2.