Октав Бенчиле

Октав Бенчиле (Румынчадан: (Октавиан); 4 февраль 1872 ел – 3 апрель 1944 ел) - Румын рәссамы-реалисты һәм сул активисты була. Ул София Надежданың абыйсы, феминистка-журналист Иоанн Надежданың кияүе (атеист һәм социалистик фикер иясе, Contemporanul журналы мөхәррире).

Биографиясе

Ботосанида тугач, ул 4 яшендә ятим булып кала һәм соңгыннан өлкән апасы һәм аның ире янында тәрбияләнә, алар башта Октава талантын һәм аның сәнгатькә омтылышына зур бәя бирәләр.^[1] Башлангыч мәктәпне тәмамлаганнан соң ул Азиядәге Изге сәнгать мәктәбенә укырга керә, анда аны Георге Панайтян Бардасаре, Константин Даниэль Стахи һәм Эмануил Бардасаре укыта, аны 1893 елда тәмамлый. 1894 һәм 1897 еллар арасында ул чит илдә стипендия алып яшәгән һәм укыган: башта Италиядә һәм Франциядә, ә аннары Германиядә, аннары ул дер Бильден Кюнсте исемендәге Мүнхен академиясендә Николай Гизиста укыган (аны бөтенләй тәмамлаганмы икәне билгеле түгел).^[2]

Кайткач, ул Ясса шәһәре үзәгендә студия ачарга омтыла, әмма финанс кыенлыклары аны читтә урнашырга мәҗбүр итә; нәкъ менә шул вакытта Бенчиле үзенең төп темаларын өйрәнә башлый: крестьяннар, фабрика эшчеләре, яһүд сәүдәгәрләре һәм һөнәрчеләр, солдат һәм күчмә чегәннәр тормышын.^[3] 1901 елдан соң ул шәһәрнең башлангыч мәктәпләрендә каллиграфия һәм сәнгать укыта.^[4] 1905 елгы революциянең тәэсирле нәтиҗәсе белән ул тиздән социалистик даирәләрдә актив эшли башлый һәм сул яктагы эре интеллектуаль эшлеклеләр, шул исәптән Гала Галактион һәм Бужор кыры белән таныша.^[5]

1907 елда, Румын крестьяннары восстаниесе басылганнан соң, Бенчиле ил буйлап сәяхәт итә һәм хөкүмәт репрессияләренең һәм мәҗбүр итүләренең дәлилләрен җыярга омтыла. Нәтиҗәдә, унике картинадан торган серия (аларның барысы да сакланмаган), шул исәптән аның киң куллы ("Nainte de 1907", "1907 елга кадәр"), шул ук 1907 ел исемендәге, мылтык астына йөгерүче өч крестьянны сурәтли.^[6]

Беренче бөтендөнья сугышы башланганнан соң ул, конфликт нәтиҗәләрен шәрехләү өчен, үз эшен файдаланып, пацифистик эшләрдә катнаша башлый.^[7] 1916 елда ул Ласадагы Изге сәнгать мәктәбе профессоры итеп билгеләнә (анда ул 1937 елда отставкага кадәр эшли). Константин һәм Бугорк белән бергә 1919 елда лейбористик партиягә (Partidul Muncitor) нигез сала.^[8]

Ул элеккечә үк Бөек Румыния эчендәге социаль һәм сәяси вакыйгаларга тәнкыйть белән карый, Цзю елгасы үзәнендәге забастовкаларны хуплый һәм Румыния җәмгыятендә антисемитка каршы көрәш өчен үз сәнгатен куллана.^[9] Гомеренең ахырына ул коммунизмны сөйкемли башлый, әмма ул Румыниянең коммунистик партиясе белән бәйләнмәгән була.^[10]

Искәрмәләр

↑ Epure, p. 4
↑ Epure, p. 6
↑ Epure, p. 6–9
↑ Epure, p. 8
↑ Epure, p. 8–10, 17, 22
↑ Epure, p. 11–14
↑ Epure, p.18
↑ Niculae et al., p. 9
↑ Epure, p. 20
↑ Frunză, p. 214

Сылтамалар

Мария Эпюре, Октав Бенчиле, әдәбият һәм сәнгать буенча дәүләт нәшрияты, Bucharest, 1956
Виктор Фрунзе, Румыниядә сталинизм тарихы ("The History of Stalinism in Romania"), Гуманитас, Бухарест, 1990
Василий Николае, Ион Ильинсиою, Стелиан Нагое, Румыниядә крестьян доктринасы. Текстлар антологиясе ("Peasant Doctrine" Румыния. Коллекционные тексты"), Яңа альтернатив нәшрият, Румыния академиясенең Социаль теориясе институты, Бухарест, 1994