Afrodita (bor. yunança Ἀφροδίτη, afros ἀφρός - kübek) - yunan mifologiäsendä maturlıq häm mäxäbbät alihäse, unike Olimp böyek allası isemlegenä kerä.

Afrodita
Ἀφροδίτη
Maturlıq, uñdırış häm mäxäbbät alihäse
Mifologiä

Borınğı yunan

Bütän mädäniätlärdä

Venera, Astarta

Ätise

Zevs yäki Uran

Änise

Diona

İre

Hefest, söyärkä - Ares

Balaları

Eney, Harmoniä

Үрнәк: КарауБәхәсҮзгәртү
Afrodita, Erot häm Pan

Şulay uq nikaxlar, bala tabu alihäse.

Rim mifologiäsendä Venerağa tiñ.

Venera tua, William-Adolphe Bouguereau räseme

Afroditanıñ mäxäbbät xäkimiätenä keşelär dä allalar buysına, tik Afina, Artemida häm Hestiä buysınmağan.

Hefest xatını, soñraq Ares xatını.

Mäxäbbätne qabul itmägängä qarata räximsez bulğan.

Anıñ yuldaşları - Erot, haritlar, orlar, nimfalar. İştarğa oxşağan. Yış qına anı arıslannar, ayular, bürelär ozata baralar.

Riwäyät buyınça Afrodita Kronos peçkän Uran qanınnan häm diñgez kübegennän dönyağa kilgän.

Adonisqa ğaşıyq bulğan, läkin Adonisnı qaban ütergän häm soñraq Hera säbäple Afrodita Hefestqa kiäwgä çıqqan. Hefest - allalar arasında iñ yaxşı osta, läkin iñ yämsez alla bulğan.

Troya suğışı

үзгәртү

Erida başlağan bäxästä - nindi alihä iñ matur: Hera, Afina yäki Afrodita - Paris Afrodita faydasına cawap birgän. Şunıñ öçen Afrodita Parisqa güzäl Yelena mäxäbbäten birüne wäğdä birgän, Yelenanı urlarğa bulışqan.

Yelenanı urlaw - Troya suğışınıñ töp säbäbe. Suğışta Afrodita Troyağa bulışa.

Mäxäbbätne qabul itmägängä Afrodita cäza birä: İppolit, Nartsiss ülemenä kiterä, Pasifaya ğa zoofiliä belän (ügezgä yaratu) cäza birä, Mirra ğa - intsest belän (atasına söyü) cäzalıy.

Sıltamalar

үзгәртү
  • Лосев А. Ф. Мифология греков и римлян. — М., 1996. — С. 527, по Сосибию Лаконскому
  • Гомер. Илиада XXI 441—457
  • Плутарх. Об упадке оракулов 21 // Лосев А. Ф. Мифология греков и римлян. М., 1996. С.416
  • Мифы народов мира. М., 1991-92. В 2 т. Т.1. С.132-136 (статья А. Ф. Лосева); Любкер Ф. Реальный словарь классических древностей. М., 2001. В 3
  • Лосев А. Ф. История античной эстетики. Последние века. М., 1988. Кн.2. С.414