Wikipedia

Лючано Берио

Лючано Берио – эксперименталь әсәрләре (аеруча 1968 елгы Sinfonia композициясе һәм Sequenza дип аталган виртуоз соло әсәрләр сериясе) һәм беренчеләрдән электрон музыкага кертеме белән танылган итальян композиторы.​​​ Аның беренче әсәрләре Игорь Стравинский тәэсирендә булган, серия һәм электрон музыка өлкәсендә экспериментлар башкарган, соңрак язылган әсәрләре билгесезлекне һәм композиция өчен төп материал буларак сөйләм текстларын куллана. [5]

Лючано Берио

Berio in the 1970s
Әйтелеш
Туган 24 октябрь 1925(1925-10-24)[1][2][3][…]
Империя (қала), Лигурия, Италия яки Онелья[d], Империя (қала), Лигурия, Италия[4]
Үлгән 27 май 2003(2003-05-27)[1][2][3][…] (77 яшь)
Рим, Италия[4]
Ватандашлыгы  Италия
 Италия корольлеге[d]
Әлма-матер Милан консерваториясе[d]
Һөнәре классик музыка композиторы, дирижёр, педагог, музыка педагогы, университет профессоры, пианист, музыкачы, композитор
Эш бирүче Гарвард университеты, Изге Сесилия милли әкәдимиясе[d] һәм Джульярд мәктәбе[d]
Works List of compositions
Җефет Кэти Бербериан[d]

 Лючано Берио Викиҗыентыкта

Тәрҗемәи хәле

үзгәртү

Берио Италиянең Лигур ярында Онеглиядә (хәзерге Империянең бер өлеше) туган. Аны фортепианода уйнарга әтисе һәм бабасы өйрәткән, алар икесе дә орган коралында башкаручы булган. Икенче бөтендөнья сугышы вакытында Берио армиягә алына, ләкин беренче көнендә мылтыкның ничек эшләгәнен һәм хәрби больницада вакыт үткәргәндә кулын җәрәхәтли.

 
Берионың беренче хатыны америкалы меццо-сопрано Кэти Бербериан

Сугыштан соң, Берио Милан консерваториясендә Джулио Сезар Парибени һәм Джорджио Федерико Гединидә укый. Ул җәрәхәтләнгән кулы аркасында фортепианода өйрәнүне дәвам итә алмый, шуңа күрә барлык көчен композициягә юнәлтә. 1947-нче елда ул үзенең беренче әсәрләренең берсе, фортепиано өчен сюитаны иҗат итә. Берио бу вакытта җыр дәресләрендә аккомпаниатор булып акча эшли, һәм шул вакытта Америка меззо-сопрано Кэти Бербериан белән танышты, укуны тәмамлагач аңа озакламый өйләнде (алар 1964 елда аерылыштылар). Аларның Кристина Берио исемле бер кызы бар (1953 елда туган). Берио Бербериан үзенчәлекле тавышыннан файдаланып берничә әсәр яза.

1952-нче елда Берио АКШка Луиги Даллапиккола белән Танглевудта укырга китә, һәм сериялелек белән мавыгып китә. Соңрак ул Дармштадтта Халыкара Ferienkurse für Neue Musikта катнаша, Пьер Булез, Карлхайнц Стокхаузен, Гюрги Лигети һәм Маврикий Кагел белән таныша. Электрон музыка белән кызыксына, 1955 елда Бруно Мадерна белән Миландагы электрон музыка студиясе студиясен оештыра. Анда бик күп композиторларны чакырды, алар арасында Генри Пүссүр һәм Джон Кейдж . Ул шулай ук электрон музыка периодик, Incontri Musicali чыгарды.

1960-нчы елда Берио Танглевудка кайта, бу юлы Резиденциядә композитор булып, һәм 1962-нче елда Дариус Милхауд чакыруы белән Калифорниянең Окленд шәһәрендәге Миллс көллиятендә укытучы булып эшли. 1960-1962 елларда Берио шулай ук Дартингтон халыкара җәйге мәктәбендә укыта. 1965-нче елда ул Джюлиард мәктәбендә укыта башлый, һәм анда заманча музыка спектакльләренә багышланган Джюлиард ансамблен оештыр. 1966 елда танылган фән фәлсәфәчесе Сюзан Оямага өйләнә. Алар 1972 елда аерылышалар. Аның студентлары Луи Андрессен, Нух Крешевский, Стивен Гелман, Дина Костон, Стив Рейх, Люка Франческони, Джулио Кастагноли, Флавио Эмилио Скогна, Уильям Шиммель һәм Фил Леш .

Бу вакыт эчендә Берио тотрыклы рәвештә абруй казана һәм 1966-нчы елда Лаборинтус II өчен Италия призын яулый. Әсәр Эдоардо Сангуинетиның тавышы, инструменты һәм тасмасы белән Франция телевидениесе тарафыннан Данте Алигеринең 700 еллыгын бәйрәм итү уңаеннан күрсәтелә. [6] 1968-нче елда Синфония премьерасы булганда композиторның абруе көчәя. 1972 елда Берио Италиягә кайта. 1974 - 1980 елларда ул Париждагы IRCAM электро-акустик бүлеге директоры булып эшли. 1977 елда музыка белгече Талия Пекерга өйләнә.

1987 елда ул Флоренциядә урнашкан музыкаль тикшеренүләр һәм җитештерү үзәге Tempo Reale'не ача. 1988 елда аны Лондон музыка академиясенең мактаулы әгъзасы иттеләр. [7] Киләсе елда ул Эрнст фон Сименс музыка премиясенә лаек булды. Ул 1994-нче елда Америка сәнгать һәм фәннәр академиясенең чит ил мактаулы әгъзасы итеп сайлана. [8] Шул ук елны ул Гарвард университетындагы резиденциядә танылган композитор була, 2000 елга кадәр анда кала. 1993–94 елларда ул Гарвардта Чарльз Элиот Нортон лекцияләрен укый, алар соңрак Киләчәкне искә төшерү буларак бастырыла. 2000-нче елда Румдагы Санта Сесилия Аккадемиясендә Президент һәм Совринтенденте була.

Берио дирижер буларак актив була һәм гомеренең ахырына кадәр иҗатын дәвам итә. 2003 елда Румдагы хастаханәдә дөнья куя. Берио атеистик карашлы кеше була. [9]

Лючано Берио юмор хисе белән танылган. АКШтагы җәйге мәктәптә ике сәгатьлек семинар биргәндә , Бетховенның 7 нче симфониясен анализлап, аның радикаль даһи эше булуын раслый. Икенче көнне ул тагын ике сәгатьлек семинар биргәндә бөтенләй башка фикерне алга сөрә, әсәрнең ни өчен өметсез кимчелекле булуын һәм иҗади яктан киләчәксез булуын күрсәтә. [10]


 
Скрипкачы Франческо Д'Оразио белән Берио



Sequenza

үзгәртү
 
Берио 1972-нче елда Гаагада Нидерланд патшабикәсе Батрикс һәм Нидерланд кенәзе Клаус белән очраша.

Берио Sequenza исеме астында ялгыз кораллар өчен виртуоз әсәрләр сериясен иҗат иткән. Беренчесе, Sequenza I 1958 елда килдем һәм флейта өчен; соңгысы, Sequenza XIV (2002) виолончель өчен. Бу әсәрләр һәр коралның тулы мөмкинлекләрен өйрәнәләр, еш киңәйтелгән техниканы сорыйлар.

Төрле Sequenza'лар түбәндәге тәртиптә иҗат ителгән:

  • Флейта өчен Секенза I (1958);
  • Арфа өчен Sequenza II (1963);
  • Хатын-кыз тавышы өчен Sequenza III (1966);
  • Фортепиано өчен Sequenza IV (1966);
  • Тромбон өчен Sequenza V (1966);
  • Виола өчен Sequenza VI (1967);
  • Обо өчен Sequenza VII (1969) (Жаклин Леклер тарафыннан 2000-нче елда Sequenza VIIa дип үзгәртелгән);
  • Сопрано саксофон өчен Sequenza VIIb (Клод Деланглның 1993 елгы адаптациясе);
  • Скрипка өчен Sequenza VIII (1976);
  • Кларнет өчен Sequenza IXa (1980);
  • Alto саксофон өчен Sequenza IXb (композиторның 1981 елгы адаптациясе);
  • Бас кларнет өчен Sequenza IXc (1998 елгы Rocco Parisi адаптациясе);
  • С быргысы һәм фортепиано резонансы өчен Sequenza X (1984);
  • Гитара өчен Sequenza XI (1987–88);
  • Фагот өчен Sequenza XII (1995);
  • "Шансон" аккордеоны өчен Sequenza XIII (1995);
  • Виолончель өчен Sequenza XIVa(2002);
  • Контрабас өчен Sequenza XIVb (2004 елгы Стефано Скоданиббио адаптациясе).

Сәхнә эшләре

үзгәртү
  • Опера (1970, яңартылган 1977)
  • La vera storia (1982)
  • Un re in ascolto (1984)
  • Vor, während, nach Zaide (1995; Моцартның опера фрагменты өчен башлангыч, үзара бәйләнеш һәм бетү)
  • Outis (1996)
  • Cronaca del luogo (1999)
  • Турандот (2001; Пуччини операсы өчен ахыр)




Искәрмәләр

үзгәртү
  1. ↑ 1,0 1,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: اوپن ڈیٹا پلیٹ فارم, платформа відкритих даних, платформа открытых данных, plateforme de données ouvertes, piattaforma di dati aperti, Opendata-Plattform, otevřená data platforma, åben-data-platform, տվյալների բաց շտեմարան, platforma za odprte podatke, plataforma de datos abierta, plataforma de dados aberta, платформа адкрытых даных, платформа на отворените данни, platforma otwartych danych, ашық деректер платформасы, ачык маалыматтарды платформа, açıq məlumat platforması, ochiq ma'lumotlar platforma, açık verilerin platformu, платформа отвореног података, platforma otvorenih podataka, platforma otvorenog podataka, platforma otvorených údajov, πλατφόρμα ανοικτών δεδομένων, platformu atklātā datu, platforma atvira duomenų, platvormi avatud andmete, avoimen datan foorumi, nyílt adatok platformja, პლატფორმა ღია მონაცემები, платформа за отворени податоци, нээлттэй мэдээллийн тавцан, platformă de date deschise, platformo de malferma datumoj, open data platform, плятформа адкрытых зьвестак, Усьтэм даннойёслэн платформазы, асыҡ мәғлүмәт платформаһы, açıq malümat platforması, açıq malümat platforması, ачык малюмат платформасы, öppen dataplattform, платформаи додаҳои боз, ачык кӧргӱзӱлердиҥ платформазы, гом бæрæггæнæнты платформæ — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 Encyclopædia Britannica
  3. ↑ 3,0 3,1 Брокгауз энциклопедиясе
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Archivio Storico Ricordi — 1808.
  5. ↑ Norwich, John Julius (1985–1993). Oxford illustrated encyclopedia. Judge, Harry George., Toyne, Anthony.. Oxford [England]: Oxford University Press. pp. 44–45. ISBN 0-19-869129-7. OCLC 11814265 . https://www.worldcat.org/oclc/11814265. 
  6. ↑ Laborintus II (author's note). Centro Studi Luciano Berio.
  7. ↑ Luciano Berio, London Sinfonietta. London Sinfonietta. әлеге чыганактан 12 July 2010 архивланды. 14 October 2009 тикшерелгән.
  8. ↑ Book of Members, 1780–2010: Chapter B. American Academy of Arts and Sciences. 16 June 2011 тикшерелгән.
  9. ↑ Giovanni Arledler, La musica e la Bibbia, "La Civiltà Cattolica" no. 3372, 15 December 1990, pp. 593–594.
  10. ↑ Luciano Berio: The Godfather.

Тышкы сылтамалар

үзгәртү
Чыганак — https://tt.wikipedia.org/w/index.php?title=Лючано_Берио&oldid=4145727