Суфичылык: юрамалар арасында аерма

'''Суфичылык''' (яки ''тәсаввүф'', {{lang-ar|تصوف}}) -— [[Ислам]]дагы хәрәкәт, бер агым.

Татарларга[[Татарлар]]га [[1552 ел]]га кадәр [[Әхмәд Ясәви|Әхмәт Йәсәви]] тарикатыныңтәрикатенең йогынтысы зур була. [[Кол Гали]], шәех [[Кол Шәриф]] - Йәсәви«ясәви» тарикатыннантәрикатеннән булалар. [[1552 ел]]дан Мөхәммәд шәех НәкшебәндНәкышбәнднең тарикатытәрикате тарала. [[Габдерәхим Утыз Имәни]], [[Курсави]], [[Мәрҗани]] - Нәкшебәнди[[Нәкышбәндия]] тарикатыннантәрикатеннән булалар.

Шәех Мөхәммәд НәкшебандНәкышбәнд [[Бохара]] шәһәрендә күмелгән (хәзерге [[Үзбәкстан]]). НәкшебандНәкышбәндия тарикатытәрикате - шулай ук дөньяда иң таралган тарикатлардантәрикатьләрдән санала.

Төркиядә[[Төркия]]дә яшәүче шәех [[Мәхмүд Остагосманоглу әл-Уфи]] НәкшебәндиНәкышбәндия тарикатыныңтәрикатенең мәшһүр шәехләреннән берсе булып тора.

Суфичылык теориясе күп гасырлар дәвамында эшкәртелә бара. XII гасырда [[Имам әл-Газали|Мөхәммәд Газалиның]] дини реформаларыннан соң, суфичылык ортодоксаль ислам тарафыннан таныла. Суфичылык идеологиясе Көнчыгышның мәшһүр шагыйрьләре Руми, Хафиз, Җами, Газали һ. б. иҗатында да урын ала. XIX-XX гасырларда исламны үзгәртеп корырга тырышучылар, суфичылыкны тәнкыйть итеп, суфиларның хокукларын киметү эшен башлыйлар. Мондый гамәлләр бигрәк тә XX гасырның 20 нче елларында Төркиядә эшкә җигелә. Элеккеге СССРда суфичылыкка урын калмый, әлбәттә. Хәзерге заманда суфичылык Пакистанда[[Пакистан]]да җирлек таба әле. Суфичылык — социаль һәм рухи яктан караганда, әлбәттә тискәре күренеш. Ул кешенең җәмгыять эшендә катнашуын чикли, шәхесне бар нәрсәгә риза, күндәм, һичнинди идеалсыз, максатсыз җан иясенә әверелдерә.