Лев Толстой: юрамалар арасында аерма

<p>Бу хәлне төзәтә алыр өчен, иң беренчедән - кирәкмәгән һәм зыян китерүче гамәлләрне кылуны туктатырга кирәк. Гади халыкның безнең кебек үк [[кеше]]ләр булынбулуын кабул итергә кирәк, фәкать алар сан ягыннан күберәк һәм [[дөреслек]]кә сизгеррәк һәм таләпчәнрәк. Халык безнең [[җан|рух]]и һәм [[акыл]] ризыгыбызны ашамый: Жуковскийны, һәм Пушкинны, һәм Тургеневны — димәк, бу ризык — начар дип әйтмәм, әммә әһәмиятле түгел. Әһәмиятле булырлыкны табарга кирәк. Аны тапсак, ач булган һәрберәве аны кабул итәр. Алса, димәк, бу ризык - чын. Ләкин шундый ризык үзебездә дә аз — бу яктан үзебез [[фәкыйрь]].<ref>[[Лев Толстой]], [[s:ru:Речь о народных изданиях (Толстой)|«Халык өчен басмалар турында» чыгышы]] {{ref-ru}}, [[1884 ел]]: "Казалось бы, только пожелай делиться просвещенные, и голодные будут довольны. А в деле передачи знающим знаний выходит совсем не то. Сытые не знают, что давать, пробуют то то, то другое, и голодные, несмотря на свой голод, отворачивают носы от того, что им предлагают. Отчего это так? Я вижу только три причины: одна, что сытые не накормить хотят голодного, а хотят настроить голодного известным, для сытых выгодным образом; другая, что сытые не хотят давать того, что точно их питает, а дают только ошурки, которые и собаки не едят; третья, что сытые совсем не так сыты, как они сами воображают, а только надуты, и пища-то их самих не хороша...